W hodowniku móža so čitarjo na mnoho zajimawostkach zwjeselić, wobraz zańdźenosće na wsy přeproša w swojej něžnej šěriznje k reflektowanju wo přichodźe. Mjez wustajeńcy a křižerjom poskići Rozhlad wuhlad do pokojneho časa: Zworać a wusywać je zasada tutoho wudaća. Je to, štož so čitarstwu poskići tež to, štož čitarstwo wočakuje?

Serija Michaela Meyera wo mjezynarodnych móžnych prjedownikach łapanja kokota w hodowniku pokroči.

Andrea Pawlikowa wěnuje so wjesnemu figurowemu pječwu, wšako symboliske pječwo do cyrkwinskeho a burskeho lěta słuša. Wuměłsce sformowane ćěsto a figurki běchu něhdy połne woznama – što je z toho do dźensnišeho znate? Wosebity symbol čłowječeje witalnosće je na přikład plećena wopuš, přetož włosy so něhdy jako sydło žiwjenskeje mocy wobhladowachu. Darjenje plećeneje całty k jutram wšitcy znajemy – ale we Wotrowje tuta nahladny meter dołha běše!

Evelyn Fiebiger přinošuje stawizniski pozadk k Njeswačidlskim šulskim stawiznam z fokusom na skutkowanje Křesćana Wylema Hercoga.

Posledni wotpočink přećela Serbow a spjećowarskeho wojowarja na Budyskim Tucherskim kěrchowje

Město Budyšin a ewangelsko-lutherska wosada spominatej lětsa na 500. róčnicu załoženja cyrkwinskeho Tuchorskeho kěrchowa. W tym zwisku su Kai Wenzel, Heinz Henke a Christoph Kretschmer zestajili zajimawu a dokładnu knihu. Pod hesłom „500 Jahre Taucherfriedhof Bautzen“ wěnuja so wobšěrnje stawiznam pohrjebnišća a wopisuja wubrane němske a serbske wosobiny a jich nahladne historiske kaž tež nowše, jednoriše narowne pomniki.

Budyšin (SN/bn). „Swójbne potajnstwo“ bě stawiznarjej Ralfej Grabuschnigej, pochadźacy ze wsy Ratenče (Ratnitz) w Awstriskej, z wuchadźišćom, „wopytać ludźi, kotřiž so po wšěm zdaću tak cyle do rasterow narodnych statow Europy zarjadować njehodźa“. Nazhonjenja slědowacych jězbow mjez druhim po Łužicy, Šwicarskej a nic naposledk po swojej domi­znje, hdźež sej hakle poněčim „swójske słowjanske a słowjenske korjenje“ wuwědomi, je w knize „Unterwegs zwischen Grenzen – Europas Minderheiten im Schwitzkasten der Nationen“ zjimał. Předwčerawšim je ju zhromadnje z Julianom Nyču, kiž bě Grabuschnigej takrjec z tudyšim cuzbniskim wodźerjom, w Budyskim Kamjentnym domje předstajił. Dźakujo so „w tak bohatej ličbje přichwatanym“ něhdźe dźesać hosćom Nyča wuzběhny, zo „hižo předsłowo publikacije paralele wujewja. Sym přeco hišće překwapjeny, kak často hodźeli so wopřijeća ‚Serbja‘ a ‚Słowjency‘ resp. ‚Łužica‘ a ‚Koroška‘ (Korutanska) wuměnić.“ Jaknje rozłožiwši proces marginalizowanja „mjeńšinowych rěčow w němskorěčnym rumje“ jako wuslědk „nacionalistiskeje radikalizacije na kóncu 19.

Drježdźany (SN/MiR). Filmowča Grit Lemke je so swojeho čłonstwa we wuměłskej přiradźe Łužiskeho festiwala wzdała. Wuměłča, kotrejež aktualny pask „Pola nas rěka wona Hanka“ tele dny wulki wothłós žněje, přirunuje zeńdźenja rady z „postupowanjom w podobnych gremijach za čas Němskeje demokratiskeje repuliki. Kritika a kritikarjo so chutnje njebjeru.“ Redaktor sćelaka MDR-Kultur Stefan Petraschewsky wu­zběhny we wčera wusyłanym rozhłosowym přinošku „skaženy poměr Lemke k wuměłskemu nawodnistwu festiwala“. Mjez tak mjenowanymi o-zwukami jewješe so citat Lemke, w kotrymž rěka, zo „by w zmysle demokratiskeje towaršnosće był nadawk přirady, tele prašenja nawodnistwu festiwala stajeć. Intendant festiwala Daniel Kühnel wuhotuje z wjace hač štyrjomi milionami eurow festiwal, bjeztoho zo by Łužicu a tudyšich kulturnikow přisprawnje zapřijał.“ Kritika to, kajkuž bě Lemke hižo z mnohimi dalšimi łužiskimi wuměłcami sformulowała a pod hesłom „Woprawdźity Łužiski festiwal“ (SN rozprawjachu) wozjewiła (hlej www.echteslausitzfestival.de).