Šulski muzej „Korla Awgust Kocor“ w Stróži pola Hućiny wopytać so wězo tež w prózdninach wudani. Axel Arlt je so ze zamołwitej Marlis Konjechtec z domizniskeho towarstwa Radiška rozmołwjał.
Z čim móža so dźěći w prózdninach w šulskim muzeju zaběrać?
M. Konjechtec: Jeli to chcedźa, móža sem přińć, zo bychu zwučowali.
We wólnym času zwučować?
M. Konjechtec: Dźěći móža to zwučować, z čimž maja w šuli ćeže, kaž na přikład rjenje pisać. Rjane pismo nikomu nješkodźi. Wěm wot wučerkow, zo to rady chcedźa, nimaja pak chwile za to.
Što dźěći tu najbóle zajimuje?
M. Konjechtec: Woni chcedźa zhonić, kak běchu wjesnjenjo něhdy žiwi byli a što běchu činili. Wšako su dźěći tehdy do šule nóžkowali. Njeznajachu bus, awto abo koleso. Nimale kóžda wjes měješe swoju mału šulu.
Kelko hosći sće lětsa hižo witała?
M. Konjechtec: Lětsa bě tu dotal 800 wopytowarjow. Často mam měšane skupiny Serbow a Němcow, kotrež hromadźe přijědu a wjele chwile nimaja. Němcow dla jim potom zwjetša w němskej rěči přednošuju. To je škoda. Chcyła ze Serbami radšo serbsce rěčeć.
