Po puću mjez Baćonjom a Prawoćicami wuhladaš z awtom nimo spěchajo nimale kóždy dźeń jednotliwych putnikow z wačokom a kijom, kotřiž du po Jakubowym puću. Što jich pohnuwa so na puć podać a z pěši putnikowanjom zwjazane ćeže na so wzać? Kóždy z nich ma swoje přičiny. Kotre móža to być, móžeće sej na přikład w nowostce „Ze žohnowanjom na puć. Serbja ducy k hnadownym městnam“ čitajo wotkryć. W knize, kotruž je Gerat Wornar njedawno w LND wudał, je wjace hač třiceći žiwych awtorow ze swojimi přinoškami zastupjenych.

Tak je so mjez druhim Günter Měrćink na putnikowanje nastajił, po tym zo bě­štaj jeho přichodnaj staršej nahle zemrěłoj a mandźelska na raka schorjeła: „Wědźach a začuwach, zo budźe nam paćer k Janej Pawołej II. wo zastupnu próstwu pola Boha Knjeza pomhać a zo so nam pokaza wupuć z ćmoweje nocy, kotraž nas wobdawaše ... Wot toho dnja podach so wědomje na putnikowanje po slědach Jana Pawoła II., wopytujo najwšelakoriše městna jeho skutkowanja a česćowanja. Na tutych městnach prošach přeco zaso, zo by moja žona ćežu chorosće přewinyła a Bóh ju a našu swójbu njewopušćił ... “