Putaca wustajeńca Karla Vouka w Budyskim Serbskim muzeju

Budyšin (SN/MiR). Widy na Łužicu, wose­bje na jeje krajinu – zničenu přez wudobywanje brunicy –, pohnuwaja k rozmyslowanju a zašćěpjeja so trajnje do mozow. „Karl Vouk. Satkula – Abo (s)twor(jen)a krajina“ rěka wustajeńca, kotraž ma hač do 28. junija w Budyskim Serbskim muzeju wopytowarjow putać. Wulkoformatowe wobrazy rozestajeja so ze zničenjom domizny Serbow, předewšěm w srjedźnej Łužicy, a z tym, što z krajiny po zničenju žiwjenskeho ruma zbywa. Njedźelu popołdnju je wulka ličba zajimcow, mjez nimi mnozy serbscy wuměłcy, do wustajenišća přišła. Nawodnica muzeja Christina Boguszowa postrowi přitomnych, wosebje pak Korutanskeho Słowjenca, wuměłca a archi­tekta Karla Vouka, w jeho maćeršćinje słowjenšćinje. „Karl Vouk praša so za dwujazyčnosću statnych postulatow, kaž je we wustawomaj Sakskeje a Braniborskeje namakamy. Rěce Satkula a Čornica stej k tomu sylna metafra“, zwobrazni nawod­nica muzeja ćežišćo wobsaha wo­se­bje z pomocu fotografije nastatych twórbow.