Z chronistom być je čestne, ale zamoł­wite dźěło. Wšojedne hač dokumentuješ dźěławosć towarstwa, zawoda abo gmejny – wšo to žada sej pilnosć, wědu, přehlad a wóčko za wšitke podawki we wotpowědnym přirjadowanym wobłuku. Chroniki běchu hižo w starowěku pisali a tak podawki w časowym slědźe rjadowali. Bjez nich njebychu swětowe sta­wizny nastali a nazhonjenja, kotrež přeco zaso pomhaja přichod dale tworić. Kóžda chronika je tuž wěsty kamušk wulkeho stawizniskeho mozaika. Tole płaći za gmejnskich runje tak kaž za wjesnych chronistow w dwurěčnym regionje Łužicy. Derje, zo su stajnje zaso dobrowólni a zwólniwi, kotřiž swój swobodny čas a zwjetša tež priwatne srědki za tele čestnohamtske dźěło wopruja.