Nětko je potajkim hamtske, štož běchu dotal jenož rozmyslowanja. Tež serbske gmejny dóstanu postajenu ličbu ćěkancow a požadarjow azyla připokazanu.
Jasne měnjenje wjetšiny na wsach je: Pomhać dyrbimy, njemóžemy zboka stać. Wo tym pak sprawnje prajene wjele pytnyć njeje. Ći, kotřiž maja nětkole wosebje ćežke brěmjo njesć, su wjesnjanosća. Woni sedźa mjez stólcomaj. Wothorjeka dóstawaja přikazy a „připokazanja“, wotdeleka jim ludnosć na porsty hlada, zo njebychu ničo přećiwo jeje woli činili.
Wokrjes Budyšin je gmejny namołwjał, so za móžnosćemi hospodowanja nuzu ćerpjacych rozhladować a je přizjewić. W gmejnach zarjadniskeho zwjazka Při Klóšterskej wodźe ničo wotpowědne w komunalnym wobsydstwje nimaja. Zwotkel tuž brać? Nětko so wjeći, zo dyrbjachu gmejny w zašłych lětach komunalne objekty a imobilije wotedawać a zdźěla tež spotorhać, zo bychu swoje etaty wurunali. Štož móhli runje w telej situaciji derje trjebać, je fuk. Nic pak, dokelž su to gmejny tak chcyli, su prosće dyrbjeli.
