Wotstawk k podawkam, kotrež jako młody dožiwiš, je z kóždym lětom wjetši, z pomjatka pak so ći wone njepominu. Kaž z laserowym błóckom su čłowjekej do mozow­ zaryte. Wobčas so wobrazy wo nich wožiwjeja a na nazornosći přibywaja­. Tuchwilu na přikład, hdyž k mjeztym sydomdźesatej róčnicy kónca najhóršeje­ wójnskeje zabiwańcy w stawiznach čłowjestwa wo tym w nowinach bubnuja a z wobrazowkow trubja. Tež Cyril Kola z Budyšina so nadrobnje na wony struchły čas a na nowozapočatk po wójnje dopomina a je swoje dopomnjenki Serbskim Nowinam napisał.

Před duchownym wóčkom zeschadźeja ći čerstwje nazhonjene podeńdźenja we wonym wosudnym času, přewróćace poměry po cyłym swěće. Zhladuju-li na to, štož bě na mnje prěnje měsacy pjećaštyrceteho lěta zašłeho lětstotka hač do sameje 8. meje a prěnje měsacy po njej čakało, a posudźu-li to strózbnje, njemóžu hinak hač z titlom knihi Bena Budarja rjec: Čłowječe, tež ty sy zbožo měł! „Koče zbožo“ samo, kaž móhł wukónc někotrych podawiznow zastopnjować.

Dołho mje doma wostajili