Wotstawk k podawkam, kotrež jako młody dožiwiš, drje je z kóždym lětom wjetši, z pomjatka pak so ći wone njepominu. Runje k róčnicam, kaž tuchwilu k mjeztym sydomdźesatej róčnicy kónca Druheje swětoweje wójny, nawróćeja so tež dopomnjenki na wony struchły čas a na nowozapočatk po wójnje.

Swójba (nimale) zaso hromadźe

Jako jónu popołdnju na dworje wjer­kowach, přijědźe dobra znata z Chelna, skoči z kolesa a při wotewrjenych durjach wrotow mi nadobo přiwoła: „Waši jědu!“ Lědma grat wotpołožich, to přileća tež hižo mój najmłódši bratr Konrad do dwora a skoči mi za šiju. Wobaj z radosće hnutaj bječimoj. Na wyšinje lěska „Winčkow“, zwotkelž Chelnjanski puć do wsy łahodnje spaduje, bě něchtó našim zdźělił, „waš Cyril je hižo doma“, na čož­ bě pachołk nóžce pod pažu wzał a před tamnymi domoj smalił.

Cigaretku hišće cyle njedokurich, to tež tamni dojědźechu – mać, dźěd, bratraj Ludwik a Klemens. A połny wóz přićahny k mojemu překwapjenju konik (kruwičce, z kotrymajž běchu naši na přikazane ćěkanje šli, něhdźe w Čechach njejstej dale móhłoj). Hapla wšak dołho njewobsedźachmy.