Nastawk wo serbskich hoń­twjerjach je bywšeho wučerja Pawoła Rotu pohnuł, wo serbskich zapřijećach hońtwjerjenja rozmyslować. Zhromadnje z nim wě­nujemy so tejle zajimawej naležnosći: dźensa mjez druhim konkretnym zapřijećam­ wokoło zwěriny.

Starosć hajnikow-lěsnikow

Byrnjež jelenje, dańki, sorny, hłucharje (Auerwild) abo druha zwěrina druhdy štomy wobhrymzali abo pupki wothrymzali (abäsen, abprossen), štož hajnicy-lěsnicy z prawom zawěrno rady nimaja, woni­ tole po mojim zdaću runje tak nadhódnoća. Wšako mamy w našich lěsach tež po 150 lětach bjez rubježneho wjel­čeho pasma wjele, snano dosć rjaneho drjewa. Wjelk tuž woprawdźe žadyn wu­znam za runowahu we wobstatku zwě­riny a ani prawo sydlenja w husće wo­bydlenej Němskej nima. Bjez dźiwa, zo dźensa ani zajaca ani kurotwu žiwej w přirodźe njewidźimy.

Hońtwje zdar!