Mysle po 37. mjezynarodnym swjedźenju serbskeje poezije
To wšak je wobdźiwajomne, w Serbach wot 1979 kóždolětnje wuhotować Swjedźeń serbskeje poezije. Wot toho časa zetkawaja so tam serbscy basnicy a nawjazuja kontakty do słowjanskich krajow kaž tež k druhim ludam. Tak wuměnjeja sej swoje basniske twórby, přełožuja je – serbscy poeća wot swojich hosći-basnikow a wukrajni lyrikarjo wot swojich hosćićelow z Łužicy – do swojich maćernych rěčow. Takle je předewšěm serbska lyrika puć do swěta nastupiła a Serbja zhonichu wo lyriskim tworjenju z druhich krajow. Swjedźenje su tuž multiplikatorojo w šěrjenju serbskeje poezije. Wo tym swědča mjeztym tež z tychle zetkanjow wuchadźace antologije we wjacorych rěčach – kaž mjez druhim w čěšćinje, słowakšćinje, serbišćinje – a wozjewjenja twórbow serbskich basnikow w najwšelakorišich wukrajnych nowinach a časopisach.