„Stary dom“, knižna prěnička młodeho spisowaćela Měrćina Wjenka, je nětko w Ludowym nakładnistwje Domowina wušła. Hdyž bywa samo na sebi w serbskej literaturje hižo z podeńdźenjom, zo so nowe młode pjero jewi, da je to pola Měrćina Wjenka hižo hotowy, serbskeho čitarja dospołnje jimacy a spokojacy podawk. Kniha wopřijima štyri powědančka: ju titulowacy „Stary dom“, „Muž a wobraz“, „Słonina“ a „Ja, tón tekst“.

Nošne powědančko je „Stary dom“, najwobšěrniše po linkach, zawěrno tež po předmjeće najhłubšo sahace. Chudy nimašnik Jan steji – hač bjezradny, to so hišće wukopa a wučinja powědku – před něhdy rjanym domom, mjeztym rozpadowacym a struchły napohlad skićacym. Wón dawa swojim myslam tam a sem brunčić, a dóńdźe jako rjek bjez wulkeho jednanja k skoro psychoanaly­tiskim refleksijam. Awtor přewodźa „do-so-hiće“ rjeka, kotryž spóznaje, „zo dyrbi swoju zašłosć hinak hódnoćić, swoje dźensa znowa wobmyslić a zo budźe jeho přichod ... wotnětka dospołnje hinaši“. Nowe zynki, nowe linki to w serbskej literaturje!­