Torsten Schieber z Berlina rozprawja wo njedawnym koncerće składnostnje 65. narodnin serbskeho komponista Jura­ Mětška w domje Villa Elisabeth w centrumje zwjazkoweje stolicy:

Bjez zawodnych słowow pokazachu na spočatku koncerta dokumentaciju „Gesta, přidych, kosmos“ Romana Per­naka a Martina Zawadzkeho z lěta 2018. Akustika žurle njebě najlěpša, zo móhł přihladowar woprawdźe kóžde słowo rozumić. Juro Mětšk dowola přihladowarjam w filmje rědki dohlad do swojeho ma­terielneho a widźomneho zakótwjenja: dźěłowu stwu, kuchnju, row staršeju, w ćahu, při nahrawanjach w Choćebuskim hudźbnym studiju. Štóž pak bě so nadźijał, zo dóstanje dohlad do filozofisko-hudźbneho duchowneho swěta Jura Mětška, bu přesłapjeny. Tak pokaza so spłóšiwosć Mětška, recipientow znaj­mjeń­ša zdźěla abo łahodnje sobu zapřijeć.

Ludwig Zahrodnik z Jaseńcy rozmysluje wo zachodnosći a wožiwjenju:

Je nazyma, złota nazyma, čas kermušow. Je to tež čas dźakprajenja za bohate žně na polu, na zahrodźe a w zahrodce. Lětsa smy znowa přewšo krasne lěćo dožiwili. Dźěći a dowolnicy mějachu swoje wjeselo. Ratarjo, rybarjo a mnozy dalši pak su pod horcotu a suchotu ćerpjeli. Mjeztym mějachmy płódny dešć. Zemja je so napiła a nam we winowcu samo bohate žně hribow wobradźiła.

Bernadeta Göthowa z Wolfena piše:

Minjenu sobotu dožiwichmy w Budyšinje zajimawu prapremjeru „Wosrjedź nocy“ – balet jimaceho razu! Njeje to jenož balet na česć Marje Grólmusec, ale wjele wjac płonin wopřijacy. Balet to wo čłowjeskosći w nječłowjeskim času, wo nadźiji, wo zahubje, wo myslach w ćmě.

Wulkotny libreto Wilfrieda Buchholza pohnuwa k rozmyslowanju. Serbskemu ludowemu ansamblej je so jónkrótna produkcija wuběrnje radźiła. Wuzběhnyć nochcyła jenož putacych rejowarjow baleta­ w zajimawej choreografiji Mije Facchinelli,­ kóždy jednotliwc cyłka je k poradźenej twórbje přinošował.

Měrćin Korjenk ze Sernjan poćahuje so w swojim dopisu pod nadpismom „Hdy a hdźe hišće serbsce rěčeć a pisać?“ w Serbskich Nowinach wozjewjenymaj rozmyslowanju Tomaša Bjeńša „Wopačna zdwórliwosć“ a přinoškej „Serbskosć ma wostać“ z 20. septembra a podawa swoje mysle:

Serbski lud je přistojny, přećelny, fairny a wě, što so słuša. Je-li w bliskosći jedyn, kiž serbšćinu njewobknježi, dyrbimy tola, zo jeho njeranimy, němsce rěčeć. Wón chce wšak tež něšto zrozumić. Kóždy Serb dźě němsce móže. To słyšu husto wot jednotliwcow. Ale smy sej tež toho wědomi, što sebi samym a našim potomnikam z tym načinimy? Serbšćina so na tajke wašnje a myslenje pozhubja.

W kotrej wsy je serbšćina hišće wobchadna rěč? Ličba serbšćinu nałožowacych so dźeń a bóle pomjeńša. A što potom? Bydlimy, kaž so praji, w dwurěčnym teritoriju, hdźež stej serbska a němska rěč runohódnej.