Runja mnohim druhim wsam dwurěčneje Hornjeje Łužicy steji tež w Sernjanach kóžde lěto pyšna meja. Swjedźeń mejemjetanja pak bě tam lětsa něšto cyle wosebite.
Sernjany. „W Sernjanach je zaso žiwjenje!“ Tajke a podobne sady běchu minjenu sobotu při mejemjetanju na nawsy słyšeć. Wjacore lětdźesatki tam hižo nichtó wokoło meje njerejwaše. Lětsa pak so najmłódši wobydlerjo wsy zhromadnje ze swojimi maćerjemi zmužichu a w narodnej drasće tři pěsnički wokoło meje zarejwachu. „Mějachmy wokoło póstnic ideju, tónle nałožk zaso wožiwić, wšako bydli tu dosć młodych swójbow. Tuž so minjene tři tydźenje wjacekróć z našimi dźěćimi zetkachmy, zo bychmy z nimi ,Stup dale‘, ,Takle wjerćimy‘ a ,Katyržinku‘ nazwučowali“, rjekny Jana Bjeńšowa, jedna ze Sernjanskich młodych maćerjow.
