Sobotu dopołdnja na Budyskich wikach mjez tachantskej cyrkwju a radnicu: Před předawanišćom ratarskich wudźěłkow z Błótow steji skupinka ludźi. Je słyšeć, zo njejsu žonje a mužej němskeho, ale słowjanskeho pochada. Wjetšinu poskićenych płodow wšak woni znaja. Tola jedna žona dźerži w ruce złotožołty płód. Z tym zahaji wona diskusiju ze swojimi přewodnikami. Što drje tole je? Njejsu sej wěsći. W jednorej němčinje so tuž předawarja prašeja: „Što to je? Jabłuko?“ „Ně, kwita“, jim předawar wotmołwi. Z ramjenjomaj sukajo žona na njeho hlada. Njebě jeho zrozumiła. Nětko předawar we łamanej němčinje praji, myslo, zo jeho žona tak lěpje rozumi: „Njeje jabłuko ... kwita. Móžeš warić ... želej ... słodźi.“ Žona njewěriwje na njeho hlada. Přeco hišće njebě jednotliwe słowa, jedne po druhim jasnje wurjekowane, zrozumiła.