Njedawno pobych pola šewca. W horšći mějach lětni črij, začinjak bě so torhnył. W połnych regalach widźach nimo dźěćacych, žónskich a muskich črijow a kožanych škórnjow wjetše a mjeńše toboły a samo anorak ze skóncowanym zasmykom. Za mnu stejachu třo dalši kupcy z črijom w ruce, wjetšej wudźenskej tobołu a žónska chcyše sej něšto wotewzać. Rjemjeslnik, kiž so na wuměnk hotuje, mi powědaše, zo ludźo zaso wjace wěcow k wuporjedźenju noša. Samo wšelake płachty a dźěraty płat słónčnikow. Ducy domoj sej w awće prajach: Widźiš!