Luba Monika,

štó by sej myslił, zo sy dźensa hižo 65. žiwjenske lěto zakónčiła! K tutomu wosebitemu jubilejej Ći wutrobnje gratuluju.

Haj, je to nětko nimale štyrceći lět, zo so hižo znajemoj, jako so naju žiwjenskej šćežce 1977 prěni raz křižowaštej. Ale widźach Će hižo prjedy jako młodu Moniku Rozowskec, pochadźacu z Radworja, na SRWŠ w Małym Wjelkowje, hdźež wšak my holcy z dźewjatki skerje na hólcow z jědnatki, w kotrejž Ty běše, hladachmy. Sy tam 1969 maturowała – naju šćežce wjedźeštej tehdom nimo so – a sy so po­dała na studij pedagogiki do Erfurta, hdźež sy swojeho pozdźišeho mandźelskeho, młodeho basnika Benedikta Dyrlicha, zeznała. Po diplomje dźěłaše Ty wot 1973 jako wučerka rušćiny a němčiny w Hodźiju a pozdźišo w Budyšinje. Nazymu 1977 wjedźeše Će puć do redakcije Płomjenja w LND. Tak bu moja kolegina a přećelka, naju dźěłowe a literarne zajimy so kryjachu: Prócowachmoj so šerpatku na dobro serbstwa přinošować.