Budyski Serbski muzej pokročuje z rozmołwnym kołom „Kofej w třoch“

„Narodna drasta je wjace hač pyšny šat. Z njej zwuraznja so wěste duchowne stejišćo luda abo ludoweje skupiny“, zwěsći lěta 1933 ludowědnik Maks Rječka we wědomostnym pojednanju „Drasta katolskich Serbow we Łužicy“. Kaž zwjetša wšitcy wopisowarjo burskeje drasty wěnuje so tež wón w swojim dźěle drasće muži, holcow, wudatych žonow a dźěći – a to předewšěm wšědnej, njedźelskej, kemšacej a žarowanskej kaž tež swjedźenskej a njewjesćinskej drasće. Wobhladaš-li pak sej fota a monografiske pojednanja, jedna so zwjetša wo fotografiske předstajenje a/abo wopisowanje drasty w ćoplišim počasu.

„Kak pak drasćachu so Serbja we wšelakich kónčinach w zymje?“ Tomule mało wobjednanemu prašenju wěnowaše so Ilona Bierlingowa w swojim njedawnym přednošku seriala Budyskeho Serbskeho muzeja „Kofej w třoch“.