Jónu spočatk 1970tych lět, za čas mojeho dźěćatstwa, je pola nas w Hózku nimale přez cyły december sněh ležał. Běše to wjeselo! Dwaj dnjej do patoržicy dźěchmoj z dźědom do lěsa po hodowny štom. Mój prawy dźěd wšak bě „we wójnje wostał“, kaž swójbni stajnje prajachu.

Tónle mój druhi dźěd běše ćěkanc z bywšeje wuchodneje Pruskeje, kiž je po Druhej swětowej wójnje pola nas na statoku nowu domiznu namakał. Měješe mandźelsku a pjeć dźěći, ke kotrymž bě w poslednich wójnskich měsacach zwisk zhubił. Dołhož bě žiwy, je za nimi pytał – bjez wuspěcha. Za mnje pak běše wón mój dobroćiwy dźěd. Z nim smy němsce rěčeli, a na njeho mam wjele dobrych dopomnjenkow.

Znajmjeńša pytachmoj tón dźeń do hód za nas rjanu chójnu. Móžu so dopomnić, zo běchu štomy zasněžene. A nadobo wuhladach na jednej z hałužkow někajke pisane wěcy. Jako sej je bliže wobhladach, zwěsćich, zo běchu to słódkosće. Zadźiwana hladach na dźěda, a wón mi praješe: „Te je zawěsće rumpodich zhubił. Jeho wulki měch měješe najskerje dźěru.“

Za nowe zemi poslešćo

so z njebjes pjerje saje,

z nim prěki, podłu mjetajo

wětr spodźiwany hraje.

Tuž módre hory, kopowcy

so běla z běłej hłowu,

a šěre třěchi, płoniny

tež krytwu noša nowu

Štom sam rad ruki přesćěra,

za lisće sněh sej łóji;

so z wołmu pyši kerčina,

kaž runje dźe a hoji.

Tak w dejmantojtej bělini,

we rańšim woblečenju

haj miškri so a zyboli

kaž w jednym lutym kćenju.

Puć přeměnjeny jasni so,

swět druhi postupuje,

a koło, kiž je dotal šło,

to sanka wusměchuje.

We zymskej drasće sněhowej

mi, luba zemja, witaj!

Njech lěs a polo wodźětej

pod twojej ruku spitaj!

Handrij Zejler

Zhromadźeny spisy IV

LND 1982

Nětk swjatočnje so zaso ćiše bliži

nóc Boža w rjanym hwězdnym

wodźěwje,

kiž k drěmacej so zemi z njebja niži

tak połna Knjezoweje miłosće;

so njeličomnje wjele swěcow swěći,

błyšć jasny pjelni tež najchudši dom,

a hodownički wupyšeny štom

dźens wobwyskuja miliony dźěći.

A spěwy hodowne nam derje znate

nětk klinča luboznje nam do dušow;

ach, něhdy buchu spěwane a hrate

tež wot nas za čas młodych

zbóžnych dnjow.

A drohe wosoby ze zańdźenosće,

na kotrychž rowje lětnje róže ktu,

nas z miłym směwkom z jědle

strowjeju

a dźěla z nami hodow wjesołosće.

Ow njestej zdala, w horju rozrudźeny,

bu wzate tež najrjeńše zbožo ći!

Hlej, hdyž je Zbóžnik nam dźens narodźeny,

da njejsmy ženje chudźi, zrudźeni!

Z nim wobradźi Bóh za žiwjenske chody

najkrasniše nam swětło za duše,

kiž hrěje nas, tež ženje njehasnje

a swěći horje nam na wěčne hody!

Korla Awgust Fiedler

wujimk ze Serbskeje poezije 44

LND 1999