„Płachta“, trawna płachta, słušeše w lětach 1925 do 1945 w Slepjanskej wosadźe k wšědnemu dnjej w domjacnosći, na dworje a w holi. Wona słužeše jako rubiško, wačok, šórcuch abo samo jako kryw za rěblowany wozyčk. Do trawneje płachty běchu žony něhdy ze serpom čerstwu trawu žnjeli. Do njeje zběrachu tež hable abo zela. W njej nošachu dźěłansku drastu, napoje abo twory na wiki. Z jeje pomocu tež běrny sadźachu. Młode maćerje wužiwachu ju samo jako kolebawku. „Trawna płachta bě ludźom kaž druha koža na ćěle. Móžachu ju po potrjebje prědku, zady abo na boku wjazać“, piše Juliana Kaulfürstowa w předsłowje 105stronskeje knihi „Płachta pełna hulicowańkow. Slěpjańska serbšćina w słowje a pismje“ z dwěmaj CDjomaj. 2. oktobra je wona wudźěłk – projekt župy „Jakub Lorenc-Zalěski“ – w Serbskim kulturnym centrumje (SKC) Slepo předstajiła. Wjac hač sto hosći bě přišło. Towarstwo Kólesko zawjeseli přitomnych z pěsnjemi kaž „Som Serbow cerska gólica“, „Slěpe jena rjana wjeska“, „Mužakowski góli“ a „Dyž kwětki rosće“.