Dźensa je swětowy dźeń měra. W Kamjencu su popołdnju demonstrowali. Na Budyskich Žitnych wikach je cyły dźeń pisany program ludźi pohnuwał, wo měrje rozmyslować.

Hdźež měr knježi, njeje wójny. Tule jednoru sadu měli sej přeco zaso wuwědomjeć. Wšako začuwamy hižo dlěje hač lěto, što to za nas rěka, hdyž wojerske rozestajenja ludźom domiznu rubja. Zadwělowani­ pytaja woni za schowom, za přichodom za sebje a swoje dźěći.

Hdyž sej dźensniši dźeń dóńt milionow ćěkancow wuwědomimy, nimamy přičinu so sebjespokojnje wróćo lehnyć. Zwrěšćił je pospyt zamołwitych politikarjow w Europje, kontinent kaž twjerdźi­znu před tymi škitać, kotrymž žadyn puć přewobćežny a přestrašny njeje, zo bychu­ zahubje w swojej domiznje wućeknyli. Woni žadyn měr nimaja. Někotryžkuli mjez nami, tež we Łužicy, pak so boji­, zo ći wbozy ludźo „naš měr“ wohroža. Ale što je „naš měr“? Zda so, zo je to prěnjorjadnje derjeměće.