Jako běch dwanaće lět stary, je pola nas jutry jenož mało ludźo kemši chodźiło, byrnjež jeničce jedna swójba mojeje ródneje wsy Dołgi (Dollgen) w delnich Błótach ewangelska njebyła. Naši pak, kotřiž su we wobchadnej rěči jenož mało serbskich słowow zachowali, hajachu serbske tradicije a wopytowachu ze swojimi dźěćimi k jutram kmótow. Najwašniši to wopyt cyłeho lěta. Měnju, zo je pěstowanje tajkich přećelskich stykow tež křesćanski skutk. Loni k jutram je moja mótka Tereza z Hornjeje Łužicy ke mni po jejka přišła. Přednjese mi při tym serbske hrónčko, dokelž chcyše so tak za dariki minjenych dwanaće lět dźakować.