Wotstawk k podawkam, kotrež jako młody dožiwiš, drje je z kóždym lětom wjetši, z pomjatka pak so ći wone njepominu. Runje k róčnicam, kaž tuchwilu k mjeztym sydomdźesatej róčnicy kónca Druheje swětoweje wójny, nawróćeja so tež dopomnjenki na wony struchły čas a na nowozapočatk po wójnje.
Swójba (nimale) zaso hromadźe
Jako jónu popołdnju na dworje wjerkowach, přijědźe dobra znata z Chelna, skoči z kolesa a při wotewrjenych durjach wrotow mi nadobo přiwoła: „Waši jědu!“ Lědma grat wotpołožich, to přileća tež hižo mój najmłódši bratr Konrad do dwora a skoči mi za šiju. Wobaj z radosće hnutaj bječimoj. Na wyšinje lěska „Winčkow“, zwotkelž Chelnjanski puć do wsy łahodnje spaduje, bě něchtó našim zdźělił, „waš Cyril je hižo doma“, na čož bě pachołk nóžce pod pažu wzał a před tamnymi domoj smalił.
Cigaretku hišće cyle njedokurich, to tež tamni dojědźechu – mać, dźěd, bratraj Ludwik a Klemens. A połny wóz přićahny k mojemu překwapjenju konik (kruwičce, z kotrymajž běchu naši na přikazane ćěkanje šli, něhdźe w Čechach njejstej dale móhłoj). Hapla wšak dołho njewobsedźachmy.