Zaćišće wo lětnjej jězbje po Balkanje lětdźesatkaj po wójnje (1. dźěl)

SERBISKA STOLICA

Běłohródske hłowne dwórnišćo skići pućowarjam rano w šesćich chětro bjeztróštny wobraz. Młodej němskej maturantce na wulkej jězbje po juhowuchodnej Europje najprjedy wěrić nochcetej, zo ma to hižo serbiska stolica być, wšako je metropola při wuliwje Savy do Dunaja z połdra milionom wobydlerjow z wotstawkom najwjetše město cyłeho regiona. Na susodnych kolijach steja stare skótne wagony. Pódla skromneje dwórnišćoweje hale sedźa starši Južni Serbja, pijacy kofej a čakacy na ćahi do prowincy. Z telewizije skiwli někajka domjaca spěwarka lubosćinsku pěseń na turkowske harmonije – kotrež so w prawosławnej Serbiskej wězo „turske“ njemjenuja.