Wotstawk k podawkam, kotrež jako młody dožiwiš, drje je z kóždym lětom wjetši, z pomjatka pak so ći wone njepominu. Runje k róčnicam, kaž tuchwilu k mjeztym sydomdźesatej kónca Druheje swětoweje wójny, nawróćeja so tež dopomnjenki na wony struchły čas a na nowozapočatk po wójnje.

„Změjemy koncert“

Wosrjedź žnjow překwapi nas dirigent Jurij Winar z powěsću: „Ludźo, wotnětka zetkamy so tež njedźelu po kemšach. Změjemy koncert, hromadźe z ruskim chórom.“ Njewěriwišo hač powěstny Tomaš njejsmy to na so hladali. Njedźelu, 12. awgusta, štwórć lěta po wójnje, sym potom mjez tymi, kotřiž steja w Budyskim dźiwadle na jewišću, a zanošuju sobu „Zerja schadźeja we ranju“. A ruski chór – sami oficěrojo, kóždy z wjele rjadami­ na hrudźi – da přitomnym so dźiwać rjanosće ruskich ludowych pěsni dla, kotrež słyša zwjetša prěni raz. Lědma wěrić – dobyćerjo krótko po bitwje z nami bok poboku. Serbam zbliska a zdaloka, pjelnjacym žurlu na poslednje městno, Domowinski předsyda Pawoł Nedo přiwoła: „Tónle koncert je přeswědčace znamjo, zo je serbstwo žiwe po dušacych lětach potłóčowanja a wutupjowanja.“