Mnohim je kreatiwnosć wobłuk ­livestyla. Ći jedni trjebaja za to chaos, druzy zaso absolutnu strukturu. Eva Weclichec praji, zo wona woboje ma a wob­knježi.

Krasne słónčne wjedro lětsa tysacy turistow do serbskich wosadow a do Budyšina wabiło

Telko hosći Hornja Łužica k jutram dołho wjac dožiwiła njebě. Jutry kaž molowane dožiwichu hosćo po cyłej kónčinje. Předewšěm běchu jutrońčku ludźo po tysacach we Łužicy po puću, zo bychu sej křižerske procesiony wobhladali. W serbskich wosadach je lětsa dohromady 1 380 křižerjow jutrownu powěsć w dźewjeć procesionach wozjewiło. Mjez nimi bě šěsć złotych jubilarow – Hans-Jürgen Korch, Joachim Werner a Clemens Brězan w Kulowskim procesionje, Pětr Domš a Chrystof Bulank we Wotrowskim procesionje kaž tež Achim Žur w Ralbičanskim procesionje. Dale witachu serbscy křižerjo w swojich rjadach dohromady 38 nowačkow a 45 slěbornych jubilarow.

Na wsach we Łužicy pěstowachu abo wozrodźichu nałožki kaž na přikład jutrowne spěwanje.

„Dźakowano Serbam změja Češa zaso móžnosć, jutry duchownje z Jězusom po puću woswjećić“

Přednoški, knihi, časopis „Česko-lužický věstník“, přewodźenje serbskich skupinow po Praze, wustajeńcy, bjesady, kursy serbskeje rěče na uniwersiće kaž tež na lěćnych šulach, koncerty, wustajeńcy serbskeje wuměłskeje twórby, spřistupnjenje Hórnikoweje knihownje zjawnosći, podpěra čěskeje sorabistiki, přiho­towanje programa ze serbskej tematiku w čěskim rozhłosu a telewiziji, wuda­wanje podcastow (nic jenož) w serbskej rěči. Wšitke tute nadawki słušeja do aktiwitow čěskeho „Towarstwa přećelow ­Serbow“. We wustawkach towarstwa ­mjenujcy čitaš: „Nadawk Towarstwa je, ­zjednoćeć přećelow a přisłušnikow serbskeho ludu do hajenja narodnych, kulturnych, hospodarskich a towaršnostnych stykow ...“. Tež lětsa nas tójšto zajimawych akcijow wočakuje.

Je rjany, miły nawječor nětkole w času, hdyž we Łazkowskim lěsu podlěsk kćěje. Nowakecy su we Łazku posledni dom na pućiku, kotryž do lěsa wjedźe. Marika Nowakowa swojim ludźom do domu zawoła: Póńdu skrótka do lěsa! „Nó, a jako znazdala na našu pastwu hladach, widźach, zo tam mjez wulkimi wowcami něšto skakota: jehnjatka! A jedna wowca trochu zboka ležeše, w hronach. Božičkecy, sej pomyslich. Na pjenku sym so wobroćiła a domoj chwatała, zo bych Mariana zawołała.“ Wowcy su wosebity konik jeje syna Mariana. Do jeho stadła słuša šěsć wowcow a boran.

A potom běše tak, zo je so w běhu jednoho tydźenja dźewjeć jehnjatkow narodźiło. „To bě nam wulke wjeselo, ale najprjedy tež wjele dźěła a prócy!“, powěda nam Marika Nowakowa. Njewšědne je, zo tež wóslik Lotta do stadła słuša. „Wón je najlěpši přirodny škit přećiwo wjelkam“, wuzběhuje wona. Wóslik wuběrnje słyši a stadło a wobsedźerja warnuje – hnydom a wótře, hdyž so wjelk bliži. ­Wóslik pak njeje jenička wosebitosć ­stadleška.