Zmiń so, paducho!
Ze stareho Łazowskeho dwórnišća nastawa hosćenc z pensiju
Maik Herzog chce domoródnym a turistam atrakciju we łužiskej jězorinje wutworić
Njeličomne stawiznički wě Łazowske stare dwórnišćo powědać. Nastało bě wone do lěta 1900. Tehdy zastawaše ćah hišće wosrjedź wsy. „Samo hosćenc tam mějachu. Pozdźišo zaměstnichu tam žłobik. Wot lěta 1996 je mebletwarc twarjenje wužiwał. Naposledk bě w nim tattoo-studijo“, powěda Maik Herzog. Wón je wot 2011 wotnajer a šefkuchar hosćenca „K běłemu konjej“ na torhošću. W oktobrje 2018 bě wón stare dwórnišćo kupił. Wot toho časa wón imobiliju přetwarja, a to na hosćenc z pensiju. Tak ma we łužiskej jězorinje dołhodobna atrakcija nastać.
Posćić so njeje žana dieta!
„Tak mi hišće ženje proste jabłuko słodźało njeje“
Tuchwilny póstny dojutrowny čas je mnohim z přičinu so posćić. Serbsku žurnalistku Dianu Fryčec-Grimmigowu je rozmołwa z wobdźělnikami posćenskeho seminara w klóštrje Marijinej hwězdźe w Pančicach-Kukowje před něšto lětami samu k posćenju pohnuło. Wo swojich nazhonjenjach z hojenskim posćenjom wona tule rozprawja.
„Bóle ći priwilegowani su so njespokojom słowa jimali“ Zhladowanje na lěta přewróta – 11
„Znowazjednoćenje Němskeje – són a woprawdźitosć“ rěka kapsna kniha z pjera Waltera Leonharda. Rodźeny Durinčan je 40 lět we Wětrowskej šamotowni dźěłał. Serbske Nowiny wozjewjeja jeho trochu wudospołnjene, wot Arnda Zoby a Friedharda Krawca z přećelnej dowolnosću nakładnistwa DeBehr zeserbšćene dopomnjenki.
W lěće 1979 stach so z produkciskim nawodu za wšě twornje Wětrowa, zamołwitym za přihot produkcije a za dokumentaciju zhotowjenych jednotliwych wudźěłkow; lěta 1982 dowěrichu mi funkciju direktora za nakup, rozšěrjenje a bilancowanje. W tej dźěławosći běch za čas přewróta rozsudnje sobu zamołwity za to, přetworić Wětrowsku šamotownju na towaršnosć z wobmjezowanym rukowanjom (tzwr).
Wosebity wopyt měli
Přińdźemy zaso!
W horće Malešanskeje Witaj-přebywarnje „K wódnemu mužej“ smy po hodźoch zhromadnje přemyslowali, što w zymskich prózdninach činić. Na kóždy pad dyrbi dźeń hrajkanja być, sej prajachmy. A warić tež chcemy. Zaběru w sněze smy tohorunja planowali. Ale to běše lětsa bjez zmysła.
Serbske nałožki we wobrazach
Šulerki a šulerjo rjadownje 3a Wojerowskeje šule Při Worjole su njedawno ze swojej rjadowniskej wučerku knjeni Kirsteinowej Domowinski dom wopytali. Zhromadnje z nimi je referent Domowiny Werner Sroka w nadawku přirady za serbske naležnosće města Wojerec lońše molowanske wubědźowanje „Serbske nałožki w běhu lěta“ wuhódnoćił. Přewodźała je wuhódnoćenje tež wučerka serbšćiny knjeni Kummerowa. Nimo 3a bě so na wubědźowanju tohorunja rjadownja 4a wobdźěliła. Twórby šulerjow serbšćiny wobeju rjadownjow su tuchwilu w klubowni Domowinskeho domu wustajene, štož maja dźěći za wulku česć. Kóždy wobdźělnik wurisanja dósta připóznawanske wopismo, wězo serbskorěčne. Wot jury wuzwolene tři najlěpše wobrazy mytowachu z wosebitym wopismom a pjenježnym darom. Přijeli su je cyle hordźe Clemens Mizera a Amadeús Scholz za wobraz „Chodojtypalenje“, Laura Schindler a Tessa Katharina Pasora za twórbu „Jutry“ kaž tež Hannah Krüger, Stella Gazsi a Swana Sachon za mólbu z motiwom „Mejemjetanje“. Knjez Sroka wuda šulerjam a wučerkomaj z wjeselom słódne pječwo.
Ćah wjesołych dźěći
Njebojće so rěče!
22. literarne wubědźowanje Załožby za serbski lud a LND
Bjez kófrow
Clemens Bobka
Měrne hromjenje kolijow pjelni so z přeco penetrantnišim šćerčenjom. Nakładny ćah praska přez dwórnišćo. Njeličomne zdónki smala nimo mučneho mjezwoča, wóz za wozom. Mócny přewěw křiwy rjap zlochka třase – steji tam kaž do róžka pójsnjena marioneta.
Hlada do ćmy. Sćin jeho čapki chowa zapadnjenej woči před zymnej neonowej swěcu. Fałdy na čole su hłuboke, křiwe brózdy. Mjez ćeńkimaj hubomaj dymi so napoł wotpalena cigareta. Jeho poslednja.
Zady njeho chwata třepotaca młoda žona přez peron. Krejčerwjene cyby wisaja jej po horbatym chribjeće. Z dołhimi nochćemi sej nerwoznje nadkoleno drapajo so w rozdrětych toflach do ćoplišeje čakarnje kopoli.
Piwo abo pivo – ně, beer!Wo podobnosći rěčow a nastajenjach
W tutej kolumnje powědaja štyrjo redakciji SN znaći mjezynarodni awtorojo, wotměnjacy so pod pseudonymom „prof. Wink“, jónu wob měsac wo swojich nazhonjenjach a dožiwjenjach we wobłuku zetkanja kulturow, identitow, rěčow a narodnych mjeńšin.
Běše pak něhdy, zo sćělesni so jedyn z avatarow prof. Winka jako pólski turist w Čěskej republice ...
Njebě dźě to prěni raz, zo poby prof. Wink w Praze. To je tajke rjane město z wulkej uniwersitu, z mnohimi pomnikami, barami a korčmami – a wězo z tunim, najlěpšim piwom swěta.
Za prof. Winka bě samozrozumliwe w Čěskej pólsce rěčeć. Njebě docyła předstajomne, sej piwo hinak skazać hač z formulu „poproszę piwo“. Čěšćina je pólšćinje tak podobna; kóždy ze zapadnych Słowjanow w Čěskej ju rozumi! A přeco je dóstał, štož bě skazał.
