Běše něhdy wulke stadło wowcow. Skoćata so derje čujachu, přetož mějachu wowčerja, kiž so z wjele lubosću wo nje staraše. Činješe wšitko za nje. Nihdy njeby jemu do mysli přišło, ze swojimi wowcami hrubje wobchadźeć abo jim něšto złe načinić. Wyšnosći wšak so tole njespodobaše. Wona chcyše zwěrjata zwičnić a lěpši dobytk nadźěłać. Wowčerja tuž pušći, wumjetujo jemu, zo je sej z wowcami lěpšiny wuzbytkował. Tón wšak wumjetowanja wotpokaza, ale podarmo. Wyšnosć pósła noweho wowčerja, kiž z cyle hinašimaj wočomaj na wulke stadło zhladowaše, bě dźě po powołanju rěznik.
Z tymle přirunowanjom drje hodźi so najlěpje wopisować, što je so minjene lěta w biosferowym rezerwaće Hornjołužiska hola a haty stało. Mjeztym je tamniše wuwiće politisku runinu docpěło a je zdobom přičina wjacorych listow sakskemu ratarskemu ministrej.