„Rěč hrajersce lochko nawuknyć“ rěka dźěłarnička, kotruž poskićuje awtorka, pedagogowka a spěwytwórča Beate Tarrach­ ze Sowrjec (Soritz) w gmejnje Kubšicy. Jeje koncept rěka, zapřijeć cyłe ćěło do wuknjen­ja.

Beate Tarrach dawa čućiwy dohlad do jendźelšćiny. Słowo po słowje wona postupowanje při nawuknjenju rěče rozłožuje. Hižo dwanaće lět praktikuje Sowrječanka projekt „Dyrdomdej jendźelšćina. Rěče wuknyć wobradźa wje­selo“. Jeju protagonistaj James a Emma pućujetaj po swěće. Při tym wuknjetaj stajnje zaso nowe słowa. „Ideja je, rěč z pohibom zapřimnyć, z cyłym ćěłom, žiwjenju blisko, z wutrobu, ze wšěmi zmysłami“, praji Beate Tarrach. Dyrdomdejske pućowanje słuži jako zhromadne dožiwjenje za dźěći. Hry kaž „Knjez rybar, knjez rybar, kak hłuboka je woda?“, „Moje prawe, prawe městno je swobodne“, „Što mam w swojej ruce?“, „Hdźe je kwětka?“ a dalše hodźa so zapřijeć. Spěšnje přeměnja so rumnosć na krajinu. Ze stólcow stawaja so hory, z papjerca rěka. „Wužiwajće rumnosće“, zmuža­ wona wobdźělnikow swojeje dźěłarnički, „to spožča dźěćom začuće, zo woprawdźe pućuja.“