Tele linki pišu krótko po tym, zo sym wo smjerći swojeho dołholětneho přećela Pawoła Hejduški zhonił. Z nim poboku sym chodźił po šćežkach dźěćatstwa w Hórkach, po Varnsdorfskich pućach čěsko-serbskeho gymnazija, po Budyskich hasach za čas wyšeje šule, po Lipšćanskich dróhach w lětach uniwersitneho kubłanja ... A jako běchu zhromadne puće po předpisach žiwjenja do wšelakich kónčin wotbočili, pytachmoj za składnosćemi so zetkawać.
Pawoł bě so hakle wóndano do domjacych Hórkow dowjezć dał, zo by pódla był, jako tam na Smolic statoku swoju knihu dopomnjenkow předstajich. Hačrunjež wón knihu dodosća znaješe, chcyše słyšeć, kak to klinči, hdyž awtor publikacije sam z njeje čita. A dokelž je so horstce do Hórkow přichwatanych zajimcow spodobało, štož běchu na wosobinskich dožiwjenjach z powšitkownje znatych časow słyšeli, sej literarny wječor ze spěwami a piwkom podlěšichmy. A kaž připódla so dohladachmy, zo za pianom „Netec Pawl“ sedźi, wot kotrehož nichtó z nas wědźał njebě, zo móže wón tež „klawěr piskać“.