Budyšin (SN/CoR). Tójšto nowych a tež němskich mjezwočow móžeše nawodnica Budyskeje Smolerjec kniharnje, Anett Šołćic, wčera na čitanje Franca Čornaka witać. Něhdźe połsta zajimcow bě jeho kniha „Franz im Glück – Meine Wanderjahre auf der Walz“, nastata na nastork Hamburgskeho žurnalista Rainera Schäfera, přiwabiła. A młody Chróšćan swój publikum wčera tež njepřesłapi. Mjeztym zo jeho sotra Tereza Handrikowa a jeho přećel Měrćin Grutka pasaže z knihi předčitaštaj, powědaše awtor-zamkar na lóštne wašnje wo swojich dožiwjenjach a dyrdomdejach na třilětnym wandrowskim pućowanju, kotrež jeho mjez 2009 a 2012 samo hač do Paraguaya dowjedźe. Škrička hnydom na spočatku z njeho na přitomnych přeskoči. Hač do kónca wječora wuwabištej jeho přirodny humor a žortne hladanje na mjeńše a wjetše wužadanja wšědneho wandrowskeho dnja kaž tež na čłowjeske kajkosće a słabosće wutrobne smjeće přisłucharjow. Ze swojim čiłym a sprawnym wašnjom zdoby sej spěšnje tež wutroby tych, kotřiž jeho dotal njeznajachu.

Nowa wustajeńca z fotami Arnošta Černika w Serbskim instituće

Před něhdźe 20 porami wćipnych woči a wuši zahajichu njedawno sobudźěłaćerki biblioteki a archiwa Budyskeho Serbskeho instituta z jasnje klinčacym spěwom nowu wustajeńcu na chódbach slědźenskeje institucije. Kaž litanija wužórlachu so po tym wjesne mjena Hornjeje a Delnjeje Łužicy, a to nic bjez přičiny, kaž bě z erta dr. Annett Brězanoweje zhonić, kotraž wustajeńcu „Momenty – dokumenty“ wotewrě.

Wobydlerska statistika

Na konferency wo Kolbergu wo wuznamje ludowych spěwow rěčeli

Cyła delegacija z pólskeho Póznanja bě 9. meje do Choćebuskeho měšćanskeho domu přijěła, zo by wědu wo wuznamnym slědźerju europskeho formata w Němskej kaž tež serbskim ludowědniku w Serbach rozšěrjała, a to na konferency „Etnicita, identita, regionalita – Oskar Kolberg jako załožer Europy regio­now“.

Oskar Kolberg (1814–1890) słuša ke generaciji europskich zběraćelow, kotřiž su w 19. lětstotku zakład za ludowědu połožili a tak tež k nastaću narodneho sebjewědomja přinošowali. 87 zwjazkow wopřija cyłkowne wudaće jeho spisow, 59. zwjazk wěnuje so Łužicy. Syn němskeho nana a francoskeje maćerje pak njewu­směri so jenož na jedyn lud. „Kolberg je za čas pólskeho dźělenja a narodneho hibanja swój material do regionow zarjadował a płaći tuž jako jedyn z duchownych wótcow europskeje mysle, europy regionow“, rozłoži moderator sympozija Sebastian Elikowski-Winkler.

Poprawny powołanski zaměr Oskara Henryka Kolberga, kotrehož 200. narodniny so loni předewšěm w Pólskej wopominachu, njebě wšak ludowěda, ale hudźba. Jako etnograf pak, kiž wuda nimo swojich zastojnstwow, z kotrymiž sej swój wšědny chlěb zasłužeše, hižo za swój čas přewšo nahladnu, po regionach rjadowanu zběrku pólskich ludowych melodijow. Jeho publikacije pod titulom „Etnografiske wobrazy“ a „Spěwy litawskeho luda“ tworja hač do dźensnišeho najwobšěrnišu ludowědnu zběrku wo Pólskej a Litawskej. Serbskej ludowej hudźbje so wón tohorunja wěnowaše, čerpajo ze žórłow druhich zběraćelow. W nowej cyłkownej ediciji, znowa wudata wot lěta 1968 w Póznanju, wopřija 61. a 62. zwjazk Kolbergowe hudźbne spisy.

Jako komponist njedocpě wón ani sławu swojeho rowjenka Fryderyka Chopina, z kotrymž so ze zhromadneho Waršawskeho časa derje znaješe ani wuznam pozdźišeho Karóla Szymanowskeho, kiž so wot tehdyšich ruskich wliwow zaměrnje wuswobodźi a artificielnej hudźbje w Pólskej raznje swojotne wobličo spožči.