Rano stańši z łoža hižo jeho słowa w rozhłosu słyšu. W šuli čitamy w serbšćinje jeho twórby runje tak kaž w stawiznach. A popołdnju słyša dźěći we wjele swójbach stawiznički z jeho pjera. Sam pak je ži­wy skerje w měrnym kućiku našeho serbskeho kraja. Rěču wo mištrje serbskeje literatury Benu Budarju, kiž swjeći dźensa 75ćiny. Rodźeny 19. nalětnika 1946 w Kulowje chodźeše tam do šule, dale w Dobrošicach, Konjecach a Ralbicach. W lěće 1964 złoži maturu na Serbskej rozšěrjenej wyšej šuli w Małym Wjelkowje. Po tym studowaše sorabistiku a slawistiku w Lipsku, hdźež bě tež čłon Sorabije. Za čas studija rusistiki přebywaše lěto w Ruskej. 1970 woženi so z Ludmilu Nawkec, kotruž bě hižo na rozšěrjenej wyšej šuli ze­znał a kotraž bě tež w samsnym času kaž wón w Lipsku była. Jimaj narodźištej so dwě dźěsći. Budar dźěłaše jako lektor w Ludowym nakładnistwje Domowina w Budyšinje kaž tež pozdźišo jako redaktor a šefredaktor Płomjenja.