Znajemoj so wjacore lěta – a tola so njeznajemoj. Dotal mějachmoj zwisk z mejlku, rědšo po telefonje. Před tydźenjomaj nětk prěnje wosobinske zetkanje z awtorku Andreju Urleben.

Ludźom wo tym powědajo, zo zetkam so z němskorěčnej awtorku, wo kotrejž chcu serbskim čitarjam rozprawjeć, so mje wšelacy prašachu, što ma wona a jeje němska kniha z našim čitarstwom činić. Wotmołwich, zo podawa kniha dohlad do žiwjenja awtorki, kotraž z dwurěčneho regiona pochadźa. Z temu, z kotrejž so wona rozestaja, so nichtó rady njezaběra. Na poslednjej stronje knihi steji: Emocionalne a seksualne znjewužiwanje, zanjechanje, strach, křiwdźenja, padustwo, samotnosć, so wot wopora ze skućićelku stać, mjelčenje – wšo to bě trašace a tola dospołny wšědny dźeń. Awtorka wě, wo čim wona pisa – wona pisa wo sebi.

Je dźěćo