ankownja na jewišću ma swój najlěpši čas za sobu. Wšo je stare, wšo někak zerzawe. ­Sudy za wolij a bencin su ze­zer­zawjene. Wšelaki čapor so wšu­dźe wala: šalki, graty ... Nade wšěm: ­cunje swětło ranja, słónčko schadźa. Setting lětušeho krucha činohrajneho studija Němsko-Serbskeho ludoweho dźiwadła skutkuje kaž apokalypsa ­moderny. Mjez zańdźenosću a přicho­dom bydli Erla. Wona je wjesoła, na prěni pohlad znajmjeńša. W pozdat­nje ženje pochmurjenej holcy, ko­truž Bernadet Šnajdrec předsta­ja, pak tči ćmowši charakter. W ži­wjenju je hižo někotružkuli traw­mu dožiwiła. Najwjetša bě, zo je ju mać wopušćiła. Nětko bydli Erla w něhdyšej tankowni; sama, wosamotnjena, tola na­dźi­ju njespušćejo. Do Italskeje, do Nea­pela by chcyła, to je jeje són.