Nastupajo nowu knihu dr. Tima Meškanka wo sobudźěle Serbow w statnej bjezstrašnosći NDR a njedawne předstajenje publikacije w Budyšinje měni Hinc Cuška z Budyšina: „Cyle tak to­ njebě.“

W telewizijnej rozprawje wo předstajenju knihi dr. Tima Meškanka słyšach předsydu Domowiny Dawida Statnika rjec, zo su tehdy wšitkich donošowarjow statnej bjezstrašnosći na Domowinje pušći­li. Dźiwach so, dokelž jako tehdyši naměstnik jednaćela a předsyda zawodneje rady ničo wo tym njewědźach. Wěrno je, zo bu po přizamknjenju k zwjazkowej republice hač na horstku nimale wšěm wupowědźene, nic pak, dokelž mějachu někajke kontakty k wěstotnym organam NDR. Dyrbjachu hić, dokelž njemóžeše jich Domowina cyle jednorje wjace zapłaćić.

Jurij Łušćanski z Budyšina poćahuje so na wčerawše „Zapósłane“ wo prawym pisanju serbskich mjenow:

Zo móžemy sej swoje serbske swójbne mjeno tež „hamtsce“ zapisać dać, je derje. A derje tež je, zo w přiběracej měrje starši serbske předmjeno swojich dźěći zapisać dadźa. Bjezdwěla je rozdźěl, hač wołaja dźěćo doma Jurjo abo Hańžka a druhdźe Georg a Agnes. Za někotrehožkuli móže to samo psychiske poćežowanje woznamjenjeć. Tohodla chcych a chcu, wšojedne hdźe, być Jurij, a tak so pisam. Jako běch šuler a student w Drježdźanach a jako dźěłach w Berlinje, dóstach póštu z předmjenom Jurij na mnje adresowanu, serbske institucije z Łužicy pak pisachu Georg. Jurij so lochce pisa, dokelž nima diakritisku značku, žanu hóčku abo smužku nad pismikom, hinak hač moje swójbne mjeno.

Božena Braumanowa z Łuha podawa swoje nazhonjenja ze serbskej formu mjena hladajo na pozbudźenje ministerki dr. Evy-Marije Stange, zo měli sej Serbja serbsku wersiju mjena zapisać dać:

Mam mailowu adresu, kotraž so ze serbskeje wersije mojeho mjena zestaja. Z tutej adresu dožiwjam zajimawu wěc: Byrnjež sym firmam mailku z němskim podpisom pósłała, narěča mje w swojej wotmołwje překwapiwje často z „Frau Braumanowa“. To mje woprawdźe zwjesela a mam to za wuraz čućiwosće kaž tež respekta. Samo poskićowarjo, kaž Amazon, tak činja – a Nespresso samo hóčku nad „z“ w mojim předmjenje zdokonja, štož w mailowej adresy (hišće) móžno njeje. W zwisku z pozbudźenjom ministerki Stange wšak by so mi lubiło, bychu-li Łužičenjo w šuli znajmjeńša telko serbsce nawuknyli, zo móže kóžda sotra w lěkarskej praksy Božena porjadnje wuprajić. Jako dźěćo běše mje přeco smjerć hańba, hdyž su mje we wšej zjawnosći Botzeehna wołali („To tola njejsym ja ...?!“). A něhdy w žiwjenju ći prašenje „Ja, und das Häckchen über dem ‚z‘ – nach­ oben offen oder nach unten offen?“ tež wjace njeje tak zabawne.

„Nětko dyrbju přećiwo tymle słowjanskim bratram wojować a dyrbimy jedyn druheho němskim naležnosćam kwoli zabiwać.“ To je wurězk z lista serbskeho wojaka Jana Mikanje z bitwy pola Hradeca Králové před 150 lětami. Wozjewjeny je w nastawku wo „wójnje Němcow z Němcami“ („válce Němců s Němci“) mjez Pruskej a Rakuskej w najnowšim wudaću Praskeho časopisa Česko-lužický věstník. Awtorka přinoška je Zuzana Bláhová­-Sklenářová. Podate su wujimki z tehdyšich Serbskich Nowin, Katolskeho Posoła a Bramborskeho Serskeho Casnika. Věstník podawa na prěnjej stronje tež pěseń Handrija Zejlerja „Pod Łazom rjana wjeska je“, kotruž publikowachu Serbske Nowiny­ 1867 k wopominanju padłych serbskich wojakow 1866.