Lěta 1990, spočatk decembra, w Nowym Casniku čitaš slědowacu rozprawu: „Naša­ Serbska pratyja da w tutym lěće dołho na so čakać. Tomu so nichtó njedźiwa w času wulkich přewrótow. Tuž podach so njedawno jako sobudźěła­ćerka serbskeho nakładnistwa na puć do Delnjeje Łužicy, zo bych rěčała z ludźimi, kotřiž hižo dołhe lěta naš kalender w swojich wjeskach předawaja. Wu­zwolich sej župu Gubin/Baršć, dokelž je tam sobu najwjace woteběrarjow Pratyje ... To so wě, zo njezetkach wšitkich pře­­da­warjow Pratyje doma, wšako bě to dźěłowy dźeń dopołdnja. Ale ći, z ko­try­miž powědach, su wšitcy zwólniwi Pratyju dale předawać, tež hdyž wona tónraz trochu pozdźe přińdźe a najskerje tež kusk dróša budźe, jako smy to lěta dołho zwučeni byli.“