Na swojej hłownej zhromadźiznje spočatk lěta běchu spěwarki a spěwarjo Ra­dworskeho chóra Meja wobzamkli, zo sej lětsa zaso zhromadnje wuleća. Po tym zo njeje so plan do Roma pućować zešlachćił, so rozsudźichu pólski Wrócław wopytać. A minjeny kónc tydźenja to činjachu.

Předsydstwo chóra z předsydku Angeliku Häneltowej na čole bě zhromadnje z Radworskim Šmitec busowym wozy­dłownistwom dosć wobšěrny program w štwórtym najwjetšim měsće susodneho kraja z něhdźe 630 000 wobydlerjemi zestajało. Na spočatku steješe wodźenje po měsće z wěcywustojnej pólskej přewodnicu, štož běše w někotrych hodźinach dosć naročne předewzaće. Při tym Mejenjo zhonichu, zo ma Wrócław wjace hač sto cyrkwjow. Najwjetši dźěl z nich dyrbjachu po Druhej swětowej wójnje znowa natwarić, dokelž bu 70 procentow města nad Wódru při wojowanjach mjez sowjetskimi wójskami a němskimi jednotkami kónc wójny zničenych.

W septembrje woswjećichu wotchadnicy Budyskeje Serbskeje wyšeje šule lěta 1953 w Budyskim hosćencu „Wjelbik“ swoju 65. róčnicu po abiturje.

Njeposrědnje do podawkow 17. junija 1953 je z tehdy třoch rjadownjow 57 šulerjow – 16 holcow a 41 hólcow – na Budyskej wyšej šuli maturu złožiło. Rjadownja A běše po profilu rěčna z 19 šulerjemi, rjadowni B1 a B2 běštej matematiskej a přirodowědnej z 20 resp. 18 šulerjemi. Něhdźe połojca z nas bě do toho wo­pytała Serbski realny gymnazij w Českej Lípje a we Varnsdorfje. Wjetši dźěl serbskich šulerjow wróći so 1949 domoj do Łu­žicy, poslednjej dwě rjadowni wottam pak lěto pozdźišo. Z tym bě serb­ske powójnske šulstwo w Čěskej zlikwidowane. Tući šulerjo wopytachu hišće lěto­ Serbsku wyšu šulu w Budyšinje a maturowachu 1951. Woni běchu prěni třicećo abiturienća w stawiznach Budyskeje SWŠ.

Podpěra za Budyski Serbski muzej čłonam jeho spěchowanskeho towarstwa zdobom woznamjenja, zwiski z druhimi muzejemi a kulturnymi institucijemi nawjazać. Tak podachu so čłonojo towarstwa minjenu sobotu do Libereca w susodnej Čěskej. We Wědomostnej knihowni Liberecskeho kraja nam jeje direktorka Blanka Konvalinková rozłoži, zo njewupožčuja jenož knihi, ale zo skutkuje biblioteka zdobom jako kulturne srjedźišćo města a wokoliny. Do domu je tež nowotwar synagogi zapřijaty, přetož w lěće 2001 zjawnosći přepodata biblioteka steji na městnje stareje synagogi, kotraž bu w nowembru 1938 zničena. Njedaloko njeje steješe mjeztym spotorhany hotel, słužacy 1949/1950 serbskim gymnaziastam jako internat.

Dale wopytachu čłonojo spěchowanskeho towarstwa Serbskeho muzeja wobrazowu galeriju „Lázně“. Ta je zaměstnjena w bywšej halowej kupjeli, dotwarjenej 1902 jako „Kaiser-Franz-Joseph II.-Bad“. Hač do 1980tych lět słužeše wona hišće jako zjawna kupjel. Direktor wustajenišća Jan Randáček rozprawješe nam wobšěrnje wo zajimawych stawiznach přetwara a wo wobrazowych zběrkach galerije.

Mjez něhdźe sydom tysac eksponatami w Budyskim Serbskim muzeju maja hódnotnu zběrku žonjacych portretow. Nawodnica domu Christina Boguszowa předstaji w serialu „Kofej w třoch“ wosebitu zběrku njedawno w putacym hodźinskim přednošku z pomocu swětłowobrazow. K jednotliwym wobrazam poda tež zajimawu stawizničku. Někotryžkuli ­pozadk nastaća wuměłskeje twórby wona tak rozjasni a dopomni tohorunja na tón abo tamny dyrdomdejski puć eksponata do Serbskeho muzeja. Ze swojej ­fundowanej fachowej wědu pak rozłoži wědomostnica tworjaceho wuměłstwa nimo toho někotružkuli kompoziciju ­wuměłskeje twórby a pokaza na nadrobnosće, kotrež k tomu wjedu wotpohlad wuměłca abo ­wuměłče zrozumić a sćěhować.