Na załoženje dźěłarnistwa Solidarność před 40 lětami w Pólskej dopominaše wčera Budyski ekumeniski tachantski wobchod z filmowym wječorom – zazběh­ to hibanja za swobodu w komunistiskich krajach.

Budyšin (SN/CoR). „Poprawom chcychmy so z lawreatom Měroweho Nobeloweho myta Lechom Wałęsu zetkać, po­dawši so składnostnje 25. róčnicy zało­ženja dźěłarnistwa Solidarność na jězbu do Gdańska. Tón pak bě wotprajił, a tak sym spontanje na Annu Walentynowicz wołał. Wona je naju z Benom Budarjom wutrobnje witała, namaj swoju stawiznu wo tehdyšich podawkach powědała a sa­mo­ listy bamža Jana Pawoła II. pokazała“, rozprawješe wčera dr. Peter-Paul Straube nimale 20 zajimcam w Budyskim „Wjelbiku“. Wotmołwu na prašenje „Štó je Anna­ Walentynowicz?“ dóstachu woni na to w filmje ze samsnym titulom re­žiserki Sylki Rene Meyer z lěta 2002. Dokumentacija rysuje hinaši wobraz wo tehdyšich historiskich podawkach, w kotrychž centrumje steji mała žona z wulkej žedźbu za sprawnosću.

Po tym zo běchu němske jednotki na wobkruženy Metz pochodowacych 140 000 wojakow armeje francoskeho maršala Mauricea de Mac-Mahona 30. awgusta 1870 pola Beaumonta wróćo stłóčili, zabrachu wone na prawym boku rěki Maas zakitowanske stejnišća. Francoska armeja bě přepomału na Metz postupowała, dokelž njeběštej pochod a zastaranje wojakow derje organizowanej. Zo bychu so ćělnje zastarali, přestachu wojacy maršěrować a pytachu zboka puća naprawo w dźesać kilometrow zdalenych wsach za zežiwidłami. Na lěwym boku trasy pochoda bě belgiska hranica bliska, kotruž njesmědźachu francoscy wojacy překročić. Němske wójsko bě spěšniše, wšako je zastaranje a přidatnu municiju na wozach z konjacym zapřahom sobu transportowało a njetrjebaše sej tuž jědź na wsach wobstarać. Docyła bě jednanje němskeje armeje wot šefa pruskeho generalneho staba Helmutha von Moltki wuběrnje planowane.

26. septembera 1945 zemrě serbski duchowny Wětošowskeje wosady Benjamin Běrgaŕ. 20. małeho róžka 1873 narodźi so wón swójbje wučerja w Janšojcach. Po studiju teologije bě wot lěta 1902 hač do 1910 z diakonom w Picnju. W tym času­ angažowaše so wón jara w młodoserbskim hibanju Delnjeje Łužicy a organizowaše na wsach serbske kulturne zarj­adowanja. Běrgaŕ pisaše pilnje do časopisa Wosadnik, kotryž wot lěta 1904 zhromadnje z fararjom Hajnom Rizu (1873–1917) z Janšojc wudawaše. Dopisowaše tohorunja prawidłownje do Casnika a do dalšich delnjoserbskich periodikow. 1908 zastupi do Maćicy Serbskeje a bu 1919 městopředsyda delnjoserb­ske­je Maśicy. 1910 woteńdźe do sewjerneje Němskeje, hdźež bě hač do 1929 z fararjom. 1929 nawróći so zaso do Delnjeje Łužicy jako archidiakon we Wětošowje, hdźež bě wot lěta 1941 wuměnkar. Jako městopředsyda Maśicy Serbskeje zdoby sej zasłužby při organizo­wanju serbskeho kulturneho žiwjenja w Delnjej Łužicy a bě hłowny zamołwity za přewjedźenje wulkeho swjedźenja 1930 we Wětošowje k 50. róčnicy wobstaća Maśicy Serb­skeje. Manfred Laduš

Wjetšina z nas je so wočerstwjena a z wjelemi dožiwjenjemi z lěćneho dowola ­nawróćiła. W nakładnistwje přihotujemy tuchwilu literarnu nazymu. Wuměnjenja njejsu ­lětsa optimalne, ale z tym njejsmy w kulturnym wobłuku sami. Tohodla spyta­my to najlěpšě z toho sčinić. Knihi, kotrež smy w běhu lěta zdźěłali a wudali, maja swój puć ke kupcam-čitarjam namakać. Što na nas wšěch čaka?

Kniha „Worklecy něhdy a dźensa“ budźe zajutřišim, njedźelu, we Worklečanskej sportowej hali předstajena. Tón abo tamny ma ju cyle wěsće hižo doma na polcy stejo. Njech sej přiwšěm do Worklec do­jědźe, zo by na wuwjedźenja Bena Wałdy a Eckharda Kliemanna słuchał. Snano zhoniće tola hišće něšto, štož w nowo­wudaću njesteji. Městnow je we wulkej sportowej hali dosć, tak zo móžemy wšitke předpisy hygieny dodźeržeć. Prěnje zarjadowanje započnje so w 16 hodź., druhe we 18.30 hodź.