Choćebuz. Mina Witkojc a jeje přiwuzni stejachu w srjedźišću zetkanja, kiž wotmě so zawčerawšim hladajo na 50. smjertny dźeń basnicy a publicistki 11. nowembra. Cyłkownje 15 zajimcow – mjez nimi pjeć z Bórkow pochadźacych a jedna přiwuzna – so zeńdźe, zo bychu so wo swójbje Miny Witkojc wuměnjeli. Hosćićelka a moderatorka zarjadowanja Stefanie Krawcojc jich powita a na to skedźbni, zo bě Mina Witkojc wěsty čas pola swojeje młódšeje sotry a jeje muža, konditarskeho mištra Karola Tepcza w Choćebuzu bydliła. Hačrunjež steješe w přeprošenju, zo njeměło zarjadowanje być zetkanje ekspert(k)ow, je nimale kóždy a kóžda z přitomnych swoje cyle wosobinske dopomnjenki na basnicu a jeje Bórkowsku wokolinu přinošował.

Dźensa před 80 lětami, 13. februara 1945, bu z najzrudnišim dnjom za saksku stolicu Drježdźany. Dotal njebu wulkoměsto nad Łobjom, kotrež bě swojich krasnych baroknych twarow dla swěto­znata metropola, wot ameriskich a jendźelskich lětadłow bombardowane. ­Sowjetska armeja steješe hižo sto kilometrow wuchodnje nad łužiskej Nysu, hdyž aliěrowane komanda přikaza Drježdźany přez bombardowanje zničić. Dwě hodźinje do połnocy 13. februara k 14. dnju tutoho měsaca zahaji so hoberski nalět ameriskich a jendźelskich wójnskich lětadłow na z ćěkancami z wuchodneje Němskeje a ze zranjenymi wojakami přepjelnjene wulkoměsto.

Hodźinje dołho mjetachu bomby na Stare a Nowe město a na dalše bydlenske wobwody Drježdźan. Domy so sypnychu a palachu so, tohorunja hasy, dróhi a naměsta, dokelž so tež palace bomby na město mjetachu. Rano zahe 14. februara docpě dalša žołma lěta­dłow město a tak cyły druhi dźeń dale a tež hišće 15. februara Drježdźany ­njesměrnje bombardowachu. Dohromady 3 450 bombowcow wospjet na město lećeše a swoje mordarske bomby ­mjetaše.

Na njeho dyrbimy skedźbnić, dokelž jeho wozjewjenja w rakuskich nowinach 1844/45 zwjetša K. A. Mosakej-Kłoso­polskemu připisuja. Wón narodźi so 20. septembra 1820 w Budyšinje jako syn krawca. Wot 1839 do 1842 běše z chowancom Serbskeho seminara w Praze. Ľudovit Štúr, kotryž zezna jeho nana 1839 na puću do Łužicy, sam so z nim dopisowaše 1844. Po maturje so za druhim studijom rozhladowaše. Dwě lěće starši Jan Pětr Jordan zmóžni Mu­žikej přistup do nowinow Ost und West w Praze a do Österreichische Blätter für Literatur und Kunst we Wienje. Jeho ­bibliografisce hódny „Geschichtlicher Überblick des Sorbenwendenthums und seiner Literatur“ nazhoni wulku kedźbnosć w slawistice. Tamne tři přinoški w Ost und West su rozprawy wo po­dawkach we Łužicy, drasće a charakteru Serbow a słowniku Pfula/Jordana. Wšě njejsu objektiwne, ale Jordanej přichilne. 1846 wróći so do Budyšina, bydleše na Sukelnskej a skutkowaše jako kopist a posrědkowar čeledźe. W Maćicy a w Towarstwje Cyrila a Metoda so njeje ­angažował. Dnja 16. nowembra 1871 tu zemrě. Franc Šěn

Strjažow – w tutej wsy njedaloko Choćebuza wuhotowa kantor Mato Rizo 1891 prěni serbski wjesny swjedźeń a z tym prěni serbski koncert w Delnjej Łužicy. Wjes předstaji so w nowej Pratyji z tójšto přinoškami. Delnjoserbska knižna protyka spomina so wě tež na jubileje 2026 kaž na 50 lět Němsko-serbskeho ansambla w Žylowje abo 75 lět delnjoserbskeho programa w rozhłosu. 26 awtorkow a awtorow je pisało za Pratyju, kotruž wobohaćeja dalše teksty z delnjoserbskeho pismowstwa – mjez nimi wot Strjažowskeho wučerja Riza ze stajnje aktualnej radu: Lěpše suche zjednanje dyžli tučne skorženje.