Rjenje by było – znajmjeńša w Delnjej Łuži­cy, bychu-li starši wo tym rozsudźić móhli, słać swoje dźěćo přez wšitke lětniki na wučbu, w kotrejž wučer fachowu wědu delnjoserbsce posrědkuje! To tuchwilu móžno njeje, starši pak sej to přeja. Prawje tak! Derje tež, zo budźe wučer Uwe Gutšmidt na wučerskej konferency namjetować, załožić serbskorěčnu čaru na Bórkowskej wyšej šuli. Prěnje signale za tónle angažement a namjet su pozitiwne, znajmjeńša ze stron politiki. To je cyle po zaměrach masterskeho plana, wuchadźaceho z delnjoserbskeje šulskeje syće, a po wobzamknjenjach hłowneje zhromadźizny Domowiny. Wosebje pak po předewzaćach wšitkich na wuwiwanju serbskorěčneho kubłanja po cyłej Łužicy wobdźělenych institucijow, zarjadow a towarstwow. A čehodla njeměli w Delnjej Łužicy měć to, štož w Hornjej Łužicy mamy – wučbu na maćernorěčnym niwowje, wosebje, hdyž sej starši to přeja! Milenka Rječcyna

Budyšin (SN/MiR). W serbskej rěči wuwučowacy wučerjo su dale nuznje trěbni a pytani. Rěčnik Budyskeje wotnožki Sakskeho krajneho zarjada za šulu a kubłanje (LaSuB) dr. Jens Drummer zdźěli na naprašowanje SN: „Nastupajo serbsce rěčacych wučerjow smy na jich požadanja pokazani. Tu by rjenje było, bychu-li so wjace młodych Serbow za powołanje wučerja – a potom najlěpje za studij přirodowědnych předmjetow – rozsudźili.“

Aleksandra Wagner a Jan Kozelnický wěstaj, kak mataj motiwować

Kaž łopješka w cunim wětřiku hibaja so holcy a hólcy, hdyž jim to Alexandra Wagner rjeknje. Tak kaž wichor po honach howri, běhaja woni po rumnosći, ručež jim to Jan Kozelnický přiwoła. Šulerjo Chróšćanskeje zakładneje šule „Jurij Chěžka“, Wósličanskeje zakładneje šule a zakładneje šule „Michał Hórnik“ Worklecy kaž tež pěstowarnje „Chróšćan kołć“ lubuja to, štož z trenarjomaj nazwučuja, wědźo, zo sej profijej tójšto wot nich žadataj. Tola wukubłanaj rejwarjej a rejwanskej pedagogaj zmóžnjataj dźěćom po šuli, srjedu abo pjatk popołdnju, so hibać, kaž jim to nohi kazaja. Rejwanska skupina „Łužičanka“, kotraž je dźěl dorostoweho studija Serbskeho ludoweho ansambla, wotewrja dźěćom wulki swět.

Doma, před špihelom rejować čini wjeselo. Wjetšu radosć wobradźa, hdyž přećelki a přećeljo zhromadnje rejuja. Dźěći rejwanskeje skupiny „Łužičanka“ w Chrósćicach to wědźa.

Ana-Lena Paškec rjeknje wótře: „Ja lubuju rejowanje!“ Leonora Kilankec powěda: „Moja sotra Adalena tež we ,Łužičance‘ rejuje. Njeje trjebała mje wulce přerěčeć, sobu činić.“ Felicia Šlosarjec wšitke reje rady rejuje a Oliviju Glawšec nan kóždy tydźeń do Chrósćic wozy. „Mam hudźbu rady. Hraju tež na huslach.“ Lydija Wałdźic měni: „Rejwanje čini wulki lóšt. Moja najlubša reja je ,Herr Rückwärts und Frau Falschherum‘.“ Tež Ani Horbankec ma při rejwanju wjeselo a Mariella Matikec sej wšitko spomjatkuje a doma dale rejuje. Dana Šołćic ma reju „Jank a Hanka“ za wosebje žortnu. Za Fridu Zyndźic je kóždy trening kaž nowy spočatk.