„Budźće ćicho! Ingrid Raackec runje spěwa!“ Dopominam so derje na napominanje našeje maćerje njedźelu připołdnju, jako zaklinča w serbskim rozhłosu hudźba, kotruž mjenowachu swój čas serbski šlager. Runje tak pak so tež dopominam, zo nječujach so jako hólčec w prěnich lětach młodosće při tutej hudźbje derje: trochu kumštnje wurjekowana serbšćina z wonym „ja će luuubuju“, z přewodom orchestra w pozadku, bě mi samo někak njepřijomna. Serbska popularna hudźba bě tak derje kaž njeznata a na někotre skupiny kaž Hercy abo legendarneho Šwjenteka wobmjezowana. Na rejach w Haslowje, hdźež počach tehdy chodźić, hudźbne skupiny ničo serbskeho njehrajachu, a nichtó so za tym njeprašeše.
Njedawno dožiwich na kwasnej žurli syłu serbskich młodostnych, stejo jedyn při druhim daloko po dwanaćich a wótře spěwajo: „Z tobu chcu ja być …“, žadajo sej wot kapały jedyn přidawk po druhim z lutymi serbskimi spěwami.
