Wopytowarjo Baćońskeje cyrkwje Jězusoweje wutroby dožiwichu njedawno njewšědny wječor. Na wšěch 80 zajimcow ze wsy a wokoliny kaž tež z Budyšina, Drježdźan a Pirny, je pišćelowy koncert z Klausom-Dieterom Untchom přiwabił. Organist a pedagoga ze Sedmihródskeje w Rumunskej bě na přeprošenje wosadneho fararja Gerata Wornarja přijěł. Na Baćońskich pišćelach hrać bě nazhonitemu cyrkwinskemu hudźbnikej wužadanje, wšako dyrbja je nuznje wobnowić. Hósć hudźeše bjez honorara, koncert měješe beneficny raz. Tak chcedźa wšitke darjene pjenjezy za wobnowjenje pišćelow wužiwać.

Klaus-Dieter Untch bě hižo před dźesać lětami w Baćońskej cyrkwi na swójbnym swjedźenju na pišćelach hudźił. Tak zahaji wón swój nětčiši koncert w spomnjeću na prěnje zetkanje ze Serbami z improwizaciju na serbski kěrluš po słowach a hłosu Michała Wałdy „Knježe, tu smy zhromadźeni“. Druhi barokny kruch „Ciacona“ komponista Josephusa Fazakasa Krisbaciensisa wjedźeše připosłucharjow do sedmihródskeje domizny hudźbnika.

Ze swojej wjelelětnej sobudźěłaćerku Lydiju Šołćinej z Hórkow su so njedawno kubłarki a dźěći pěstowarnje „Chróšćan kołć“ rozžohnowali. Wot lěta 1977 dźěłaše wona jako kubłarka, spočatnje we Wětrowje. Jako pak tamnišu pěstowarnju zawrěchu, namaka w Chrósćicach nowe dźěło. W horće skutkowaše 19 lět, wot lěta 2012 w žłobiku. Serbska rěč a nałožki su Lydiji Šołćinej stajnje wutrobna naležnosć. W tym zmysle je generacije dźěći kubłała. Při dźěle bě je stajnje ze swojej wulkej wutrobu hladała, pěstoniła a, bě-li trjeba, tež lubosćiwje tróštowała. Za kolegij bě wona kruty, spušćomny, přećelny a mudry stołp a je tež w ćežkich časach měr wuprudźała.

Nimale 60 wobdźělnikow Chróšćanskeho wjesneho towarstwa Domizna a Kamjenskeje župy „Michał Hórnik“ poda so minjenu sobotu na wuprawu do Bórkowow. Jako so wobdźělnicy popołdnju při busowym zastanišću w Chrósćicach zetkachu, nochcyše nichtó tak prawje wěrić, zo planowane čołmikowanje woprawdźe budźe, wšako runje sylne zliwki zachadźachu. Před Choćebuzom pak so wulětnikarjam hižo słónco směješe, a w Bórkowach jenož hišće někotre łužički na dešćikojty dźeń dopominachu.

W Bórkowach poskića delnjołužiske zapisane kulturne towarstwo Studnja wosebitu dźiwadłowu jězbu z čołmikom do raja bajow. Na třoch čołmach dožiwi tuž skupina Hornjoserbow na hodźinje tra­jacej jězbje bajowe postawy kaž błudničku, wódneho muža a připołdnicu. Tele postawy a dalši su zdźěla tež delnjoserbsce rěčeli a spěwali. Wosebitosć tamnym turistam zawěsće bě, słyšeć z nimo jěducych čołmow rjane hornjoserbske pěsnje, kotrež sej wulětnikarjo zhromadnje zaspěwachu.

Po dołhej koronowej nanuzowanej přestawce zwučowanjow a wustupow je chór Budyšin minjenu sobotu w Budyskim partnerskim měsće Jelenjej Górje we wobłuku tamnišeho rjadu koncertnych sobotow spodobny wječor wuhotował. Mjez druhim zaklinčachu serbske štučki kaž „Z wuhladkom“ z pjera Jana Bulanka, „Moluj mi, moluj“ Bjarnata Krawca a „Chwalena budź fijałka“ Korle Awgusta Kocora. Wosebje słyšenjahódne běchu jendźelska twórba „The Gift to be simple“, Baldassary Donatijowe „Wenn wir hinauszieh’n“, ale tež „Aká si mi krásna“ w słowakskej rěči. Dramaturgisce přemysleny stopnjowaše so koncert hač k pólskim pěsnjam k sobuspěwanju, štož publikum dźakownje přiwza. Spěw chóra bu sčasami wot wioliny a bongow přewodźany, štož přewza Reinhard Simmgen. Wulkotnje zanjese Sylwija Jancyna „Tule statok zboža stajić“. Tež znata „Lubka Lilija“ baritona Michała Jancy njeje pobrachowała.