„Row w serbskej holi“ z pjera Marje Kubašec wuńdźe 1948. Lěto do toho bě mje wona we wulkich prózdninach na wulět z kolesom sobu wzała. Bě rjany dźeń, ćicha njedźela. Kolesa so lochce wot Chasowa dele kuleja, potom lěs, brězowy, měšany, chójnowy, a skónčnje hola. Jědźemoj nimo hatow, dale po pěskojtych šćežkach. Zwonka lěsa wotwěraja so šěroke płoniny a płódne pola. Ćeta wjele njerěči. Njewěm, dokal jědźemoj. Njewažne, njedźelski wulět to po rjanym kraju, kajkiž sej jón hdys a hdys za čas prózdnin popřewamoj.

Poł hodźiny, hodźinku smój po puću. Na kromje lěsa kolesy wotstajimoj. Ćeta pokazuje na wulku chójnu a powěda, što bě so tu w aprylu 1942 stało, před pjeć lětami. Nastróžany poskam. Rozhladuju so, spytam sej to předstajeć. Młody Polak, wobskorženy poćaha ze serbskej holcu dla. Krajenjo dyrbja jemu wlečwo wokoło šije kłasć a row ryć. Wjac hač tysac nućenych dźěłaćerjow běchu tehdy sem přiwjezli, jim na wučbu. Přez koło wobrónjenych njeje wućeka.