Mysle wo nowej knize „A srjedźa Kaponica/Mittendrin der Hahneberg“

Praji so, zo ničo njeje starše hač nowiny wčerawšeho dnja. Na druhej stronje pak so twjerdźi, zo ničo njeje zajimawše hač nowiny ze zawčerawšeho. Přehnate to drje je, ale w jadru wěrne. Hdyž čitaš w starych nowinach powěsće, powědki, rozjimanja abo Bóh wě što, leća ći mysle wróćo do zašłosće. Po wulce poradźenej knize „Pod Čornobohom“, prěnjej dwurěčnej čitance, wušłej 2012, je so nětkole Marko Grojlich z třećej „A srjedźa Kaponica“ wsam wokoło Rakec, Njeswačidła a Minakała wěnował. Hdyž je čłowjek hdy sam w archiwach rył a w starych nowinach za něčim pytajo čitał, wě, kajku wutrajnosć, zaměrnosć a bjezdwěla kajke wjeselo čłowjek trjeba, zo by, runja archeologam w hromadce kamjenjow drohoćinki, hač wulke abo małe, namakał.

Marko Grojlich zwonkownosće swojeho předewzaća nakresli. „Tydźenske a Serbske Nowiny z lět 1843 do 1937 steja na 4,51 metrach w polcach“, rjekny w předsłowje.