Pod nadpismom „Z kameru po Łužicy a do swěta won“ wěnuje so w nowej ­seriji Serbskich Nowin dr. Toni Bruk stawiznam serbskeho ­filma. Mjez ­druhim rozprawja wón w swojich ­wuwjedźenjach wo wosebitosćach a njewšědnosćach před a za kameru kaž tež wo wuwiću serbskeho ­filma ­hač do přitomnosće.

1984, takrjec w pjatym lěće wobstaća Serbskeje filmoweje skupiny (SFS), smy so wěnowali přihotam 1. hrajneho krótkofilma po powědančku Bena Budarja „Da sym ja ta poslednja“, štož bě pospyt, reflektować žiwjenje katolskeje Serbowki.

„Rjek“ filma je młody Serb, kiž měsac wob měsac zběra Domowinske přinoški – a tak zetka raz wob měsac tež protagonistku, za kotruž je młodźenc hižo wjele lět jenički wopytowar (Serbski titul filma WOPYT a němski UNRUHE). Při mjenowanym wopyće stara Serbowka jemu cyłu swoju wutrobu wusypa a njerjadowane epizody ze swojeho žiwjenja monologisce deklamuje – a wón rady na nju słucha ...