„Da sym ja tón posledni“; ně, nochcu tu někajku nowu stawizničku po přikładźe Bena Budarja napisać. A sym sej tež wěsty, zo njejsym posledni serbskorěčny wobydler w Nowej Wjesce. Ně, sym cyle jednorje posledni lětsa do tejele kolumny pisacy. Nětko pak tež wěm, kak ćežko to za mnohich mojich předchadnikow bě sej runje w tym padźe tematiku wuzwolić, kotraž ludźi tež zajimuje.
Posledni być we wšitkich móžnych situacijach njeje runjewon najrjeńše začuće. Zwotkel bjerješ motiwaciju za nowy pospyt, za nowe wubědźowanje? A sy-li stajnje posledni, ći tež sponsorojo z wulkimi pjenjezami njekiwaja, sy přěhračk w mnohim nastupanju. Kak pak by było, njebychu-li přichodnje jenož dobyćerja/dobyćerku mjenowali, ale tež poslednju/poslednjeho? Dźiwny to namjet, abo? Tola w sporće je wšitko móžno, startuješ-li jako jasny faworit. A hižo w prěnjej akciji móže so najlěpši z mustwa zranić.
