Zaso su olympiske hry nimo. Wězo sym kaž kóždy raz hodźiny před telewizorom abo live-streamom sydał a so nad medaljemi a wurjadnymi wukonami sportowcow wjeselił – mjez druhim nad złotej medalju rodźeneho Lubijčana Christiana Reitza w třělenju z pistolu. Přiwšěm su hry w Rio de Janeiru we mni kopicu prašenjow zawostajili. Ženje do toho njejsym fairnosć a olympiske moto „Pódla być je wšitko“ bóle parował, ženje njejsym nad zmysłom wuhotowanja olympiady a z tym zwisowacymi wopo­rami za ludnosć, přirodu a infrastrukturu bóle dwělował hač lětsa. Štóž je rozprawnistwo w minjenych měsacach trochu dokładnišo­ slědował, tomu je wědome, zo so doping mjeztym po cyłym swěće w nimale wšitkich sportowych družinach kaž hydra rozpřestrěwa, přećiwo kotremuž je bój nimale bjezwuhladny. A hdyž stanje so prašenje za wobšudnistwom w sporće z politikumom kaž w padźe Ruskeje, dyrbiš so chutnje prašeć, kotry mjezynarodny abo narodny sportowy zwjazk so scyła hišće­ za čistych sportowcow zasadźa.