W Budyskim Serbskim muzeju pokazuje so tuchwilu husto młode, mnohim nje­znate mjezwočo. Poboku Móniki Ošikoweje, zamołwiteje za zjawnostne a mu­zejopedagogiske dźěło, skutkuje tam šuler­ka Kamjenskeho Powołanskošulskeho centruma za hospodarstwo a zarjad­nistwo. Budyšanka Mayleen Dieckmann chodźi tam do šule a chce za dwě lěće fachowu abituru złožić. Do kubłanja w tamnišim 11. lětniku słuša, zo maja šulerjo stajnje dwaj tydźenjej praksy w jednym zawodźe abo jednej instituciji a potom zaso dwě njedźeli wučbu. „Rozsud, do muzeja hić, bě mi lochki. Sym sej hižo jako dźěćo rady wustajeńcy wobhladowała. Wosebje mje zajimowaše, so njeznatych wěcow dótkać a mnoho wuspytać. Tak njebě mi ćežko za Serbski muzej so rozsudźić“, 17lětna młodostna powěda. W muzeju ma wona dosć dźěła. Wšako smě wšudźe pódla być a pomhać. „Sym hižo negatiwowe fota zhotowiła, w aktach archiwa za přichodnu wustajeńcu slědźiła kaž tež paslenje z dźěćimi na zarjadowanjach muzeja přihotowała a přewjedła.“