Njebjelčicy (SN/WŽ). Hłowna dróha čisło 2 w Njebjelčicach bě njedźelu wulkotna adresa za lubowarjow zahrodow. Na lětušim dnju wotewrjeneje zahrody je Beata Čornakowa znowa wjele ludźi w swojim zelenym refugiju za statokom witała. Na 2000 kwadratnych metrow wulkej ležownosći sej wopytowarjo na palcy stupać njetrjebachu. W chłódku lisćowcow bě na wjacorych přitulnych městnach składnosć so posydnyć a wšu krasnosć kćějatych kwětkow a kerkow, wonjatych zelow a wšeje přirody do so srěbać. Zo bychu so wopytowarjo derje čuli, běchu jim Čornakecy a jich swójbni chłódne napoje runje tak kaž čerstwy kofej spřihotowali. Mnozy rady z wěcywustojnej wólnočasnej zahrodnicu Beatu Čornakowej pobjesadowachu. „Hdyž mi ludźo praja, zo so jim zahroda spodoba, je mi to najrjeńši pohon“, wona powěda. „Chcu, zo maja tež druzy podźěl na tym, štož činju.“ Njebjelčanka je kóždy dźeń w zahrodźe. Přiroda woznamjenja za nju hojenje: „Tule so wustrowjam. Wšědnje mje wjele wěcow zaběra. Hdyž do zahrody du, za poł hodźiny pytnu, zo so mi derje dźe.“