Žiwy być rěka wot prěnjeho wokomika tež mrěć. Štóž sej tole sčasom wuwědomja, móže – tak so kóždy čłowjek nadźija – kóždy dźeń w radosći žiwy być. Přiwšěm zawostaja wokomik, hdyž bliski abo znaty zemrěje, hač njejapcy abo we wysokej starobje, pola tych, kotřiž po nim zwostawaja, zrudobu a husto tež njezrozumjenje. Mnozy so prašeja, z kotreje přičiny smy runohódni wšemu druhemu žiwjenju tu na zemi, byrnjež wobsydstwo duše a rozuma nas čłowjekow wot druhich žiwochow rozeznawało. Njejsym pak sej wěsta, hač nima tež wšo druhe žiwjenje na zemi dušu. Snano samo rozum? Druhdy pak ludźo swój rozum na dobro druheho njezasadźeja. Haj, tuchwilu činja to dźeń a mjenje. A zabywaja na to, štož jim duša praji. Mócnarjo žiwjenje skerje zaničuja, hač zo bychu sej je wažili. Tuž zwostanje kóždemu z nas, lubje na tych myslić, kotřiž su z našeje zemje wotešli abo kotřiž ćerpja w nadźiji, zo ći, kiž po nimi budu, njezapomnja na rjanu zhromadnosć a na to, štož je kóždy zemrěty při wšej nuzy a zmylkach dobreho zawostajił.