Wo swojich dožiwjenjach w běhu nimale poł lětstotka jako zwóńk w najwjetšej simultanej cyrkwi Němskeje a jako sobudźěłaćer Budyskeho tachantstwa za najwšelakoriše nadawki je Handrij Njek wězo tójšto dožiwił. Njedawno wědźeše wón serbskich seniorow we wobłuku jich měsačneho zetkanja ze swojim fenomenalnym pomjatkom na něštožkuli dopomnić, štož běchu zdźěla tež sami dožiwili. Ze swojim šibałym wašnjom zamóže wón tež derje zabawjeć a někotružkuli zwažliwu naležnosć złahodźić. Byrnjež so po 47 lětach słužby loni do renty po­dał, „zaby wón na wuměnk hić“. Bydli dale na tachantstwje a spjelnja hišće kopicu nadawkow. Tak widźi w tymle powołanju swójske powołanje: jónu zwóńk – stajnje zwóńk.